W pułapce technologii, czyli „The Circle” Jamesa Ponsoldta

 Grobowa cisza na korytarzu. Nagle słychać trzask migawki. Uczniowie jak zahipnotyzowani wlepiają oczy w telefon, skrolują Facebooka i wrzucają zdjęcia na Instagrama. O rozmowie z nimi nie ma mowy, bo wszystko mają na wyciągnięcie ręki. Wystarczy jedno kliknięcie, żeby zobaczyć na czyim koncercie był wczoraj znajomy. Sytuacje takie jak ta są codziennością , ale fakt, że możemy o każdej porze poinformować każdego, co robimy wystawia naszą prywatność na próbę.

 

Myślę, że na portalach społecznościowych możemy pokazywać siebie takimi, jakimi chcielibyśmy być. Zdjęcia zatuszują nasze niedoskonałości, a filtry pokażą nasze życie jako nieskazitelne. Jednak w pewnym momencie granica pomiędzy tworzoną przez nas iluzją, a rzeczywistością zaciera się, bo tracimy samych siebie. Muszę przyznać, że w "The Circle" najbardziej poruszyło mnie to, że pokazuje ten mechanizm, gdy już nie wiemy, kim jesteśmy, bo każdą sekundę dzielimy z milionami widzów. Mimo to,  w końcu jesteśmy samotni, bo nikomu tak na prawdę na nas nie zależy. 

Szczerze mówiąc, największy strach wzbudziło we mnie, że świat wirtualny tak pochłania pracowników Kręgu, że wolą go nie opuszczać, bo tutaj mają wszystko. Koncerty, warsztaty, imprezy. Są zamknięci w szklanej  bańce z której nie chcą wyjść, bo nie widzą już nic ciekawego w  normalnym życiu. W momencie gdy pozostali są tak zaślepieni niesieniem pomocy innym, że nie zauważają że wszystko wokół nich się sypie.

      Aż do końca nie wiemy, kto rozdaje karty, a kto jest pionkiem w grze. W pewnej chwili różnica pomiędzy ofiarą i katem przestaje istnieć, a tropy zaczynają się zacierać. Zupełnie jak główna bohaterka, Mae, stajemy się częścią Kręgu, który  za fasadą empatii kryje w sobie też wiele mrocznych tajemnic. Nie poznajemy jednak wszystkich odpowiedzi na pytania, co mnie szczerze rozczarowało.

Po seansie zaczęłam się zastanawiać jakbym się czuła gdyby każdy mógł zobaczyć wszystko, co robię w ciągu dnia. Gdy tańczę w kuchni do mojej ulubionej piosenki albo jak się wzruszam na emisji serialu. Thriller utwierdził mnie w przekonaniu, że nie poświęciłabym swojej prywatności, nawet jeśli miałaby mnie to ochronić przed śmiercią, bo moim zdaniem chwile intymności są nam potrzebne, żeby zrozumieć kim jesteśmy.

Marta Olek